Ons persoonlijke verhaal
Van thuis op de bank weer terug naar school
Wat kun je als ouders nog doen als jouw kind niet ‘past’ binnen regulier onderwijs, niet binnen speciaal basisonderwijs en zelfs vanwege zijn gedrag niet kan blijven op een dagbehandelingsplaats en een doordeweekse woongroep? Dit overkwam Lennie en Jeroen. Ouders van Yoeri, een slimme jongen van 11 jaar oud met autisme. “Gelukkig zijn we altijd goed in contact gebleven met de gemeente en de instanties die Yoeri hebben geholpen. Samen is het ons toch gelukt om een passende plek voor Yoeri te vinden. Yoeri gaat nu gelukkig weer naar school!”
Moeder Lennie vertelt welke weg Yoeri heeft afgelegd en hoe de juiste samenwerking en begeleiding ervoor gezorgd heeft dat Yoeri nu weer naar school gaat.
Anders? Je bent prima zoals je bent
Lennie: Yoeri is ons eerste kind. Wat wisten wij ervan of zijn ontwikkeling anders was dan ‘normaal’. Achteraf zeg je misschien; ja, dat is toen al zijn autisme geweest. Op het moment zelf dachten wij alleen maar “je bent prima zoals je bent”. Als dreumes beleefde Yoeri alles al heel intens en had soms last van woede-aanvallen. Hij kon als peuter gefascineerd spelen met Dino’s en hij speelde graag alleen. “Prima toch?” dachten wij. Als jij het fijner vindt om alleen te spelen dan is dat goed.
Eerste signalen
Het was zijn kleuterjuf op de reguliere basisschool die voor het eerst uitsprak. “Yoeri is een bijzonder kind. Ik ben benieuwd hoe hij zich gaat ontwikkelen”. Eind groep 3 werd ons duidelijk wat juf daarmee bedoelde, zijn ontwikkeling verliep anders. Ook begon hij op school vast te lopen. Hij kon zich heel erg vasthouden aan de regels en kon hier moeilijk vanaf wijken. Toen hebben we, in overleg met school, besloten om Yoeri te laten testen.
"Yoeri wilde zelf zo graag naar school"
Het begin van een enorme zoektocht
Uit de test kwam naar voren dat Yoeri Asperger had met een hoge intelligentie maar een lage verwerkingssnelheid. Puzzelstukjes vielen op zijn plek en onze zoektocht naar passende hulp voor Yoeri begon. Dat Yoeri uiteindelijk van regulier onderwijs overgeplaatst zou worden naar speciaal onderwijs, vervolgens terecht zou komen op een dagbehandelingsplaats in Almelo en later in een doordeweekse woongroep in Zwolle en ook daar niet op zijn plek bleek te zitten, lijkt een slechte droom. Helaas was dit onze werkelijkheid.
Vanuit huis met schoolwerk bezig
In de tijd dat we zoekende waren naar een passende plek voor Yoeri zijn we altijd goed in contact gebleven met zijn laatste school. Hij heeft in die tijd vanuit huis zijn schoolwerk gemaakt. Hij vond dat zelf ook belangrijk. Ook hield hij op die manier nog contact met zijn klasgenootjes.
Thuis houden was geen blijvende oplossing
Yoeri thuis houden, was geen blijvende oplossing. Yoeri moest echt leren om beter met grenzen en zijn emoties om te gaan. Hij had hier professionele hulp bij nodig. Wij konden dit als ouders niet alleen. Ook werd Yoeri zelf steeds ongelukkiger van de situatie. Steeds vaker vroeg hij “Wat moet ik nu dan, mama?” Het voelde voor hem zo uitzichtloos dat hij niet naar school kon. Hij wilde dat zo graag. Yoeri wilde deze situatie zelf ook niet.
Blijf met elkaar in gesprek
Ookal heeft de dagbehandeling en de woongroep Yoeri niet gebracht wat we hoopten, we zijn altijd goed in gesprek gebleven met de zorgprofessionals, de leerplichtambtenaar en het team Samen Doen van de gemeente Hardenberg. Natuurlijk was het een teleurstelling dat we na de woongroep weer met elkaar om de tafel zaten. Maar het voelde goed om te merken dat iedereen zich verantwoordelijk bleef voelen voor Yoeri. Dat zorgde voor open en goede gesprekken.
Samen zijn we toen op zoek gegaan naar een plek waar Yoeri vanuit ‘geweldloos verzet’ en onvoorwaardelijk vertrouwen met zijn emoties kon leren omgaan. Zo kwamen we bij zorgboerderij de Peppelhoeve in Hardenberg (voor naschoolse specialistische begeleiding) en de structuurgroep van SO Boslust in Ommen terecht.
Speciaal basisonderwijs Boslust in Ommen
Samen met de gemeente Samen Doen en Yoeri zijn laatste juf zijn we het gesprek met SO Boslust aangegaan. We hebben Yoeri zijn rugzakje besproken, aangegeven wat hij nodig had en gevraagd of ze dit aankonden… “Dit kunnen wij” zei Suzanne Ekkel van SO Boslust toen vol vertrouwen. “Als de gemeente wil meedenken met de inzet van individuele begeleiding in de klas, wanneer dit nodig blijkt te zijn, dan kunnen wij dit aan!” Aan alles voelden wij ook dat Boslust de expertise en ervaring in de school had om met kinderen zoals Yoeri om te gaan. Dus ook wij durfden het aan.
Weer naar school
Toen hebben wij Yoeri verteld dat hij weer naar school mocht. Hij was natuurlijk hartstikke blij maar ook een beetje bang “Mama, wat nou als ik hier weer boos word en weg moet?” “We gaan het gewoon doen knul. Wat nou als het hier wel lukt?