Aline Hoeksema, ambulant begeleider bij autismehuis

Alle ruimte om jezelf te zijn

“Na een persoonlijke zoektocht van een jaar, voelde het als thuiskomen toen ik in 2018 weer terugkwam bij autismehuis. Het is zo fijn als je je welkom voelt en er binnen de organisatie en functie alle ruimte is om jezelf te zijn en jezelf te ontwikkelen. Vooral het mezelf mogen zijn, in alle kleuren die ik heb, maakt werken bij autismehuis voor mij heel waardevol.”

De functie van ambulant begeleider past Aline achteraf gezien eens stuk beter. “De zelfstandigheid, de vrijheid in combinatie met het systeemgericht werken met deze bijzondere doelgroep. Het past goed bij mij!” “Samen met ouders en cliënten inzicht krijgen in waar beperkingen liggen, dit acceptatieproces ondersteunen, het bouwen aan een basisfundament en van daaruit samen verder ontwikkelen en groeien. Dat maakt mij iedere dag weer blij.”

Geen dag is hetzelfde

“Een gemiddelde werkdag? Die heb ik niet”, vertelt Aline lachend. “Iedere dag is weer anders. Natuurlijk zijn er werkzaamheden die zich herhalen. Maar het contact met onze cliënten maakt iedere dag weer anders. Ieder contact, iedere situatie is uniek en dat maakt het werk juist zo uitdagend!

Mijn dag start vaak met het lezen van e-mails, appjes en rapportages, zodat ik up to date ben met alles wat er speelt rondom mijn cliënten. Ik verwerk mijn aantekeningen in voortgangsreportages, evalueer persoonlijke zorgplannen of stel nieuwe op. Vervolgens kan er een intern overleg zijn met collega’s (waarmee je aan hetzelfde traject werkt) of met een gedragsdeskundige. Ik handel telefoontjes af (bijv. van een ouder met een dringende vraag of van een sociaal wijkteamconsulent) en natuurlijk het leukste van mijn werk; het begeleiden van cliënten en ouders. De ene keer doe ik dat via beeldbellen en de andere keer door een persoonlijk huisbezoek.

Écht contact maken, dat is waar het omdraait

Ieder contact, iedere situatie is weer anders. Hoe bereid je je daar op voor? “Als ik de auto parkeer voordat ik bij een cliënt naar binnen ga, word ik mij eerst bewust van wat ik zelf uitzend. Je moet je voorstellen, voor een ouder of cliënt ben ik een enorme stroom aan prikkels die in één keer binnenkomt. Ik bel aan en stap zo neutraal mogelijk naar binnen en dan gaat het om contact….Vanuit intuïtie of overdracht (van ouder), screen ik de cliënt en de situatie. Hoor ik iets in de stem, zie ik iets aan de lichaamshouding, kan ik al contact maken of laat ik de cliënt eerst zelf nog even ‘puzzelen met zijn gedachtes en gevoelens’.. en wanneer het moment er is, leg ik contact en werk ik rustig toe naar de hulpvraag.”

“Het gaat bijna als vanzelf. Zodra ik in contact kom, stroomt de energie in mij en wordt het leuk! Je zou kunnen zeggen, inspannen is ontspannen voor mij. Als ik met jongeren in contact kom, met ze heb kunnen lachen of met ouders in alle eerlijkheid heb kunnen samenwerken en feedback heb kunnen geven, ga ik trots naar huis. Dat hebben we samen dan toch maar weer goed gedaan, denk ik dan!”

Jeuk om verder te groeien!

Uitgekeken bij autismehuis is Aline nog lang niet. “Het blijft interessant. Zeker nu ik gestart ben met de Geef mij de Vijf – basis cursus. Ontzettend leuk en boeiend om vanuit onderbouwde kennis en wetenschappelijk bewijs met deze materie bezig te zijn. Het jeukt enorm om verder te groeien!”

Groei zit volgens Aline niet alleen in theoretische kennis en werkervaring. “Sinds 17 maanden ben ik moeder van een klein mannetje genaamd Xem, voor wie ik met al mijn kennis en kunde echt geen partij ben! Hij is zo puur en ongeremd, waardoor ik stil gezet wordt bij mijn referentiekader dat natuurlijk hartstikke ingekleurd is. Hij doet een appel op mij om terug te gaan naar de basis: speels en zonder al te veel doelen, gewoon zijn en doen wat je impulsen je ingeven. Ik heb nog nooit zo’n goede leermeester gehad als hij.”